Then Comes Silence – Blood
Vier albums lang zijn deze gothrock/post-punkers uit Zweden al bezig en zeker niet onverdienstelijk. Al zijn Strange Kicks, Warm Like Blood en The Dead Cry for No One nog net geen echte toppertjes – zoals bijvoorbeeld het geweldige Strangers van voorganger Nyctophilian – deze fijne ‘oppeppers’ kunnen we wel heel goed gebruiken op een sombere winterdag als deze!
Secret Sight – Shared Loneliness
De muziek van Secret Sound heeft haar wortels in de oorspronkelijke new wave van eind jaren ’70, begin jaren ’80. De band uit Italië maakt mooie, melancholieke post-punk. Aanrader voor de fans van The Sound, want The Fire is zelfs een cover van Het Geluid! Maar ook Editors en Interpol, de zanger heeft ongeveer hetzelfde ‘timbre’ als Paul Banks, zijn niet ver weg.
Silent Runners – The Directory
Hoewel de muziek sterk doet denken aan dance/synthwave bands als Future Unlimited – in de verte ruik je gewoon nog dat oude Depeche Mode geluid – klinkt dit debuut van de Amsterdamse formatie Silent Runners toch niet bepaald lichtvoetig. Door het zwaardere post-punk karakter van zowel de zang alsmede de spaarzame doch indringende begeleiding van bas en lead-gitaar ontstaat al vrij snel een zeer donker en plechtig randje.
Soror Dolorosa – Apollo
Het geluid van deze Franse formatie doet mij zo af en toe aan The Chameleons denken. Maar het album omvat meer dan dat bijzondere post-punk geluid alleen. Goth-rock, shoegaze en new wave zijn eveneens etiketten die je op de muziek van Soror Dolorosa kunt plakken.
Gary Numan – Savage
Gary klinkt weer heerlijk dreigend op dit album. En dat niet alleen. De liedjes zijn ook nog van een behoorlijk niveau. We gaan hier de bank maar weer even opzij zetten! Dit zijn namelijk dé platen waar je graag even voor wilt sjouwen, duwen en trekken.
Wire – Silver / Lead
Na Short Elevated Period zet Wire de racefiets voorlopig even in de schuur en duikt – geheel in stijl – op de beachcruiser richting A Bell Is A Cup Until It Is Struck. Terug de roemruchte jaren tachtig in! The Ideal Copy? Nee, dat nou ook weer niet. De Wire van toen was experimenteler, scherper, maar ook wisselvalliger. Nu, kras en knapper geworden, hebben ze de ijzersterke draad van de laatste drie, vier releases gewoon opgepakt en zijn in een ander pasje op een ander jasje verder gaan borduren.
Total Victory – English Martyrs
Als Dan Brookes in een loodzwaar accent zijn humoristische doch vlijmscherpe teksten in je gezicht spuugt, kom je plots tot de ontdekking dat dit een type ‘zang’ is dat je eigenlijk nog maar zelden tegenkomt. De muzikale omlijsting daarentegen luistert wel weg als een moderne, broeierige mix van post-punk, noise- en art-rock. Maar het vierde album van dit vijftal uit Manchester klinkt toch vooral als zo’n heerlijke seventies punkplaat zoals alleen (Noord) Engelse rotjochies die kunnen maken.
Drab Majesty – The Demonstration
Andrew Clinco ís Drab Majesty. Hij wil dit niet altijd weten, maar in zijn andere hoofd maakt hij mooie melodietjes verpakt in hele dromerige en melancholieke wave.
Inmiddels heeft hij zelfs een maatje, dat er precies eender uitziet. Een een-eiige tweeling, zeg maar en vormt hij op dit moment een duo met de evenzeer schattige Mona D. Dat laatste is natuurlijk ook erg handig als je live moet spelen. Het knappe van The Demonstration is, dat het dromerige en zweverige, donkere geluid erg verslavend werkt.
